υποπομπή

ἡ, Α

(ποιητ. τ.) προσταγή, διαταγή.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αμφβλ. τ. που απαντά στην δοτ. πληθ. ὑποπομπαῖς, πιθ. αντί τού ὑπὸ πομπαῖς].